NUL is een tekstvoorstelling, doorvlochten met de elementen die kenmerkend zijn voor Dylans werk: elektronische muziek, de club scene en visueel absurdisme.

In de voorstelling worstelen, debatteren en ruziën twee spelers over de vraag of je als kunstenaar iets waard bent voor de maatschappij, en of je dat ook bent als je geen glanzend diploma op zak hebt. Is het vechten tegen de bierkaai als je geen breed netwerk en vrienden hebt overgehouden aan je lagere opleiding? Als de programmeur of regisseur vier keer ‘welke?’ zegt als je je ‘theater’school noemt. 

Deze meta-vraag, die als kunst in eerste instantie alleen over kunst lijkt te gaan, is een opstap naar het grotere thema in de maatschappij: wat Dylan en zijn acteurs in de theaterwereld voelen, is volgens hen in de rest van het land net zo. Tegen welke onzichtbare muren lopen lager geschoolde mensen aan, waarvan hoger opgeleiden niet doorhebben dat ze die opwerpen? En zijn er niet veel meer onzichtbare muren en labels, waar we onnodig veel waarde aan toekennen in de maatschappij, en die de kloven tussen klasses groter maken? Zijn we niet onmerkbaar aan het afglijden in een Westerse, kapitalistische, neo-liberale klasse-apocalyps? Misschien beter terug naar nul, daar waar niks gemeten wordt.

Dylan maakte eerder onder de vleugels van Theater De Generator in acht werkdagen de korte voorstelling Waardeloos, die vanuit hetzelfde concept vertrekt. Deze dient als proof of concept voor de toekomstige avondvullende voorstelling.