Leidse theatermaker Dylan Nieuwland (1995) is een lager geschoolde kunstenaar met een brandend minderwaardigheidscomplex. Vanuit zijn mbo-theater achtergrond probeert hij zich een weg te banen in de hoger geschoolde theaterwereld, en doet met zowel zijn dagelijkse werkpraktijk, als met de inhoud van zijn voorstellingen een poging om de sprong over de klasse-kloof van verschillende diploma’s en achtergronden te maken. Een worsteling die hij niet alleen in de theaterwereld ziet, maar ook in het dagelijks leven van de vrienden en familie in zijn milieu.
Die in tegenstelling tot hem hun leven niet vergooien aan iets als kunst proberen te maken, maar wel gewoon nuttig
werk zijn gaan doen.
Dylan heeft van 2024 tot 2027 het Leids Makersstipendium gekregen en is als maker o.a. verbonden aan Theater De Generator, waar hij zowel op maatschappelijk als artistiek vlak zijn thuis heeft gevonden.
Eerder maakte hij How to be a (Wo)(Man), Heet Spul, organiseerde hij het NUL-Festival over zijn waardeloosheid als kunstenaar en knalde hij een breed Leids publiek tot in de vroege ochtend kapot in de techno-rave-club-nacht-theater-performance-crossover I DONT F*CKING KNOW CLUB in de Leidse club de Wibar, waar hij ook als DJ aan verbonden is.
NUL is een tekstvoorstelling, doorvlochten met de elementen die kenmerkend zijn voor Dylans werk: elektronische muziek, de club scene en visueel absurdisme.
In de voorstelling worstelen, debatteren en ruziën twee spelers over de vraag of je als kunstenaar iets waard bent voor de maatschappij, en of je dat ook bent als je geen glanzend diploma op zak hebt. Is het vechten tegen de bierkaai als je geen breed netwerk en vrienden hebt overgehouden aan je lagere opleiding? Als de programmeur of regisseur vier keer ‘welke?’ zegt als je je ‘theater’school noemt.
Deze meta-vraag, die als kunst in eerste instantie alleen over kunst lijkt te gaan, is een opstap naar het grotere thema in de maatschappij: wat Dylan en zijn acteurs in de theaterwereld voelen, is volgens hen in de rest van het land net zo. Tegen welke onzichtbare muren lopen lager geschoolde mensen aan, waarvan hoger opgeleiden niet doorhebben dat ze die opwerpen? En zijn er niet veel meer onzichtbare muren en labels, waar we onnodig veel waarde aan toekennen in de maatschappij, en die de kloven tussen klasses groter maken? Zijn we niet onmerkbaar aan het afglijden in een Westerse, kapitalistische, neo-liberale klasse-apocalyps? Misschien beter terug naar nul, daar waar niks gemeten wordt.
Dylan maakte eerder onder de vleugels van Theater De Generator in acht werkdagen de korte voorstelling Waardeloos, die vanuit hetzelfde concept vertrekt. Deze dient als proof of concept voor de toekomstige avondvullende voorstelling.