Een zwartgeteerd vissershuisje, felgele kozijnen, een tuin op een troosteloos kiezelstrand – pal naast een rokende kerncentrale. Op deze ogenschijnlijk onvruchtbare plek trok filmmaker en kunstenaar Derek Jarman zich halverwege de jaren ’80 terug, na zijn hiv-diagnose. Te midden van steen, wind en vergankelijkheid begon hij aan een tuin. Kun je iets laten bloeien op een plek waar niets lijkt te kunnen groeien?

In Zee-Tuin-Jarman bevraagt, betreurt en bezingt De Launay in een Mis (voor wie mist) begin en einde, geboorte en dood, hoop en teloorgang. Ze brengt een tuin van taal tot bloei met aangespoelde woorden uit The Waste Land, The Tempest, Paradise Lost, het leven en werk van Jarman en eigen pen.