een mis voor wie mist in een tuin van taal

kunstenaar Derek Jarman
wordt midden jaren 80 gediagnosticeerd met hiv
koopt een vissershutje
met zwartgeteerde planken en felgele kozijnen
en brengt een tuin tot bloei
op een kiezelstrand 

waar altijd de wind waait en een ijzergrijze kerncentrale ronkt 

zo’n 40 jaar later
vindt een rouwende jonge vrouw 

een beschermheilige in Jarman

een Bijbel in zijn dagboek Modern Nature

en gaat voorzichtig geloven
dat barre landen paradijzen kunnen worden

zee-tuin-jarman

is een Mis voor wie mist

een tuin van taal 

begrafenis en geboorte 

en een ode aan het leven en werk 

van Derek Jarman

Een zwartgeteerd vissershuisje, felgele kozijnen, een tuin op een troosteloos kiezelstrand – pal naast een rokende kerncentrale. Op deze ogenschijnlijk onvruchtbare plek trok filmmaker en kunstenaar Derek Jarman zich halverwege de jaren ’80 terug, na zijn hiv-diagnose. Te midden van steen, wind en vergankelijkheid begon hij aan een tuin. Kun je iets laten bloeien op een plek waar niets lijkt te kunnen groeien?

In Zee-Tuin-Jarman bevraagt, betreurt en bezingt De Launay in een Mis (voor wie mist) begin en einde, geboorte en dood, hoop en teloorgang. Ze brengt een tuin van taal tot bloei met aangespoelde woorden uit The Waste Land, The Tempest, Paradise Lost, het leven en werk van Jarman en eigen pen.